Adın esir aldı yine kalemimi… Ne zaman kalemi elime alsam, senin sokaklarında buluyorum soluğumu… Bir çocuğun sapan taşına gizleyip inancımı, bir bebeğin parlayan gözlerine bırakıp umudumu, senin sokağına koşuyor kalemim… Küflü kentlerin ışıltılı caddelerinde kahrolası bencilliklerle tozlanırken kalbim, sana tertemiz bir özlem büyütüyorum… Bir hüzün var içimde, bir hüzün… Vesikalık hayatın gülen gözlerinde öyle eğreti duran yüzün gibi bir hüzün… Belli ki zoraki gülmüş sana… Belli ki yüzün bertaraf etmiş hüznü… Beklenmeyen misafir gibi ağırlıyor seni hayat gözlerinde… Biraz acıya değse ellerin, sanki gözyaşı olarak düşeceksin hayatın gözlerinden… Sen Filistin! *”Sen gökte yaratılıp yeryüzüne indirilen şehirsin!” Sen sayfasını çevirdiğim her günün ardında karşıma çıkan buruk yüzümsün, sen FİLİSTİN! Ellerindeki sapan taşlarıyla hayata meydan okumaya çalışan çocukların dudağındaki içten tebessümsün… Sen FİLİSTİN! Sen, sen bensin… Dünyanın toprağı ağır gelir sana bilirim… Hangi çorak toprağa düşsen rahmet olursun… Sen en nadide damlasın hayatın göz pınarında… Ölüm olur hayata, sensiz bir dünya…

Nicedir yemyeşil bahçeleri soluyor ömürlerin bir bir…Çocuklara emanet ettiğim umudum yitiyor… Bir patlama duyuluyor şehir merkezinde, kaç can ölüm dikiyor ömür bahçelerine… En geveze ses ölüm oluyor umudun kentinde…

Bak Filistin! Bunlar,