Ben hala aynı yerdeyim baba.

O sokak lambası altında gülmeye çalışan,

 Küçük oğlun. 

Seni yıllarca göremediği için suretini unutan,

Gülmekten korkan,

Gel kurtar beni diye bağıramayan, 

Küçük oğlun.

Söz vermiştin hani bana “gitmeyeceğim” diye

Yalan mı söyledin bana bile bile,

Bu yüzden mi gittin gönlümden, gurbet ellere?

Sana ne çok inanmıştım geleceğim dediğin zaman.

Hayat ne garip bir şeymiş baba.

Dizlerimin kanamasına benzemiyormuş hiç.

Sokak lambası altında cakcuk oynamak çok kolaymış baba.

Şimdi ben;

Kaldırım taşında bıraktığım parçalarımı toplayamıyorum,

Yoruldum baba.

Hayatın yakasından tutup hesap soramıyorum.

Yaşayamadıklarımı geri isteyemiyor,

Zamanı bile yaşayamıyorum.

Unuttum baba!

Gülmenin ne denli zevk verdiğini unuttum.

Yıllar büyüdükçe zaman kısaldı.

Ama ben hala aynı yerde gülemiyorum baba.

Gel de yaslanayım sana,

Yıllarım dinlensin baba.

Yorgunluğum dinsin,

Gülmeyi hatırlayayım baba.

Sırtımda ki yaralar iyileşsin,

Yaşayabileyim hayatı gel baba.

 Adem Koçaker

Kalemin Secdesi